Vistas de página en total

jueves, 5 de agosto de 2010

ORIENTE



 
 
 
 
Autor: Tassilon-Stavros





*************************************************************************************


ORIENTE


*************************************************************************************

Armonía eterna, indomable escultura, aurora de abierto confín que abarca todos los acentos. Glorificada tierra de creación. Aduanera acechante en las salas santas de los siglos, siempre antorcha lisonjera en busca de sus discípulos. Sugestión que reina sobre mis pensamientos. Oriente de cobre verde, insaciable vagabundo de la historia. Escriba de ojos venturosos, cuyas desmenuzadas palabras se petrificaran en los textos.

 
*

 
 
Van mis sentidos definitivos hacia ti, fragoso, torturado y gigantesco Oriente. Y en las cuerdas de oro de tus arpas dejan su canción. Yugo, cántaro, lámpara y celemín. Perfumes entre triclinios, voces agoreras bajo los astros. En cada lengua, de cada idioma arcaico un conjuro de invasión, un ahogadero de sacerdotes y guerreros, una atildadura patricia de erudición.

*

 
 
 
 
 
Fuentes de grutas y estanques. Íntimo cáliz de lotos azules y carnosos sépalos. Talismanes que mendigaran salud. Brebaje que trajo la gracia en sus pomos. Dioses corpulentos del Eúfrates. Globo de los Sassánidas. Y de Fenicia el lino rojo. Vergeles que esconden sus ruinas. Oriente, fuego de la tierra, mares con tacto y olor, ahínco de mercaderes, caravanas que zumban entre melancólicas dunas.

*


 
 
 
 

Magna puerta de santuarios entre resinas fragantes que bendicen el ocaso. Desierto nevado por la luna. Himnos de sepulturas. Mirra virgen en noches de penitencia. Teas encendidas, cítaras y címbalos. Guirnaldas tejidas por las danzas litúrgicas. Brazos vibrantes en templos que callaron frente al tiemblo de las campanillas de oro, y condenaron los pórticos donde se agitaran las conjuras de otras túnicas.

*


 
 
Oriente del anatema, donde hablaron los testimonios, crujieron las ricas vestiduras, y blasfemó la muerte. Candelabros que ardieron entre reflejos de pilares, rasgando distancias, y recogiendo de las cúpulas de los cielos las dulces noches de sus valles. Proclama clamorosa de vigilias acusadoras de idolatrías. Negras sedas que vislumbraran lúgubres presagios, estrados de bendiciones y clamores de profecías.

*


 
 
 
Anciano cenceño de ojos recónditos, maestro de la solemnidad. Oriente, trono del misterio, festín delirante del humilde creyente, piel corroída por el testimonio consentidor de los príncipes. Ágil mensajero de la aventura y carne circuncidada por el torpe artificio de los taumaturgos. Rigor y pompa de los ritos. Corte de artífices y retóricos, aguijones de oro que atravesaran lenguas de rebeldías, y abrieran los velarios de sus falsos dioses a los demiurgos.

*


Pupila de monstruo, águila aniquiladora de coronas, horizonte de amenaza, rojo de púrpura y de crepúsculo. Oriente, que eleva su frente, devora sus pilastras y tropieza con las frámeas de sus bárbaros reyes. Sofista de firmeza dialéctica y amarga. Conceptos aprendidos e impenetrables que hieren el aire y sus muros.
Proverbios florecidos entre esclavos en las riadas de sus muchedumbres. Púlpito de un imperio con jabalina sobre el escudo doctrinal de sus leyes.
 
*

 
Pregón de himnos. Suelo ardiente que se irriga con las nieves derretidas de su casta abrupta. Oriente de la llama, iris morado que azulea las calinas que esperan el paso de las peregrinaciones. Dios de gigantesca cueva, enfangada de sangres infinitas. Carne de muerte que amorata la honda breña de la historia, siempre aprisionada entre las pilastras fronterizas de sus desolaciones.

*


 
 
Tumba pagana de los patriarcas, escuela de rabbis, antífona de salmos dilectos. Oriente longevo, santuario codiciado de Macedonia. Esclavo del discípulo torvo cuya majestad guerrera, sin mitigar su requisa, probó tu desamparo tras los muros babilónicos. Enjambre convulso, arrancarme de tu cuerpo me llaga. Oriente, pregón de mis sueños prometidos. Bautízame en tus ríos de afilada luna, agiganta mi nomadismo, sé mi gloria perversa, la travesura obstinada de mis asedios enardecidos.
 
 

                                                                                 

 

                                              ΑΝΑΤΟΛΗ


Αιώνια αρμονία, αδάμαστο γλυπτό, αυγή ανοιχτών ορίων που περικλείει όλες τις προφορές. Δοξασμένη γη της δημιουργίας. Η τελώνη που παραμονεύει στις ιερές αίθουσες των αιώνων, πάντα μια κολακευτική δάδα αναζητώντας τους μαθητές της. Πρόταση που κυριαρχεί στις σκέψεις μου. Πράσινος χάλκινος Ανατολή, αχόρταγος αλήτης της ιστορίας. Ένας συγγραφέας με τυχερά μάτια, που τα θρυμματισμένα του λόγια πετρώθηκαν στα κείμενα. 
 

Οι αισθήσεις μου πηγαίνουν οριστικά προς το μέρος σου, τραχιά, βασανισμένη και γιγάντια Ανατολή. Και στις χρυσές χορδές των άρπας σου αφήνουν το τραγούδι τους. Ζυγός, κανάτα, λάμπα και μπουσέλ. Αρώματα ανάμεσα σε τρικλίνια, δυσοίωνες φωνές κάτω από τα αστέρια. Σε κάθε γλώσσα, σε κάθε αρχαϊκή γλώσσα, ένα ξόρκι εισβολής, ένας πνιγμός για ιερείς και πολεμιστές, ένα πατρικιακό φινίρισμα πολυμάθειας. 
 
 
 

Σιντριβάνια σπηλαίων και λιμνών. Οικείος κάλυκας από μπλε λωτούς και σαρκώδη σέπαλα. Φυλαχτά που εκλιπαρούν για υγεία. Ένα ρόφημα που έφερε χάρη στα μπουκάλια του. Ζωηροί θεοί του Ευφράτη. Sassanian Globe. Και από τη Φοινίκη, κόκκινα λινά. Περιβόλια που κρύβουν τα ερείπιά τους. Ανατολή, φωτιά της γης, θάλασσες με αφή και μυρωδιά, λαχτάρα εμπόρων, καραβάνια που βουίζουν ανάμεσα σε μελαγχολικούς αμμόλοφους.
 

Μεγάλη πύλη ιερών ανάμεσα σε ευωδιαστά ρετσίνια που ευλογούν το ηλιοβασίλεμα. Χιονισμένη έρημος δίπλα στο φεγγάρι. Επιτάφιοι ύμνοι. Παρθένο μύρο τις νύχτες της μετάνοιας. Φλεγόμενοι πυρσοί, πυρίμαχα και κύμβαλα. Γιρλάντες υφαντές για λειτουργικούς χορούς. Δονούμενοι βραχίονες σε ναούς που σιώπησαν μπροστά στο τρέμουλο των χρυσών καμπάνων, και καταδίκαζαν τις στοές όπου ταράζονταν οι συνωμοσίες άλλων χιτώνων. 
 
 
Ανατολικά του αναθέματος, όπου μιλούσαν οι μαρτυρίες, τα πλούσια ενδύματα θρόιζαν και ο θάνατος βλασφημούσε. Κηροπήγια που έκαιγαν ανάμεσα σε ανταύγειες πεσσών, σκίζοντας αποστάσεις, και μαζεύοντας από τους θόλους των ουρανών τις γλυκές νύχτες των κοιλάδων τους. Θλιβερή κήρυξη αγρυπνιών που κατηγορούν την ειδωλολατρία. Μαύρα μεταξωτά που προοιωνίζονται ζοφερούς οιωνούς, πλατφόρμες ευλογιών και κραυγές προφητείας.
 
 
 

Ένας λεπτός γέρος με κρυμμένα μάτια, ένας κύριος της επισημότητας. Ανατολή, θρόνος μυστηρίου, παραληρηματική γιορτή του ταπεινού πιστού, δέρμα διαβρωμένο από τη συναινέσει μαρτυρία των πριγκίπων. Ευκίνητος αγγελιοφόρος της περιπέτειας και σάρκας περιτομής από την αδέξια τέχνη των θαυματουργών. Αυστηρότητα και μεγαλοπρέπεια των τελετουργιών. Αυλή τεχνητών και ρητόρων, χρυσαυγίτες που τρύπησαν τις γλώσσες της εξέγερσης και άνοιξαν τα πέπλα των ψεύτικων θεών τους στους ημίουργους. 
 
 

Κόρη του τέρατος, αετός που καταστρέφει το στέμμα, ορίζοντας απειλής, κόκκινο με μωβ και λυκόφως. Η Ανατολή, που σηκώνει το μέτωπό της, καταβροχθίζει τους στύλους της και σκοντάφτει στα πλαίσια των βαρβάρων βασιλιάδων της. Σοφιστής διαλεκτικής και πικρής σταθερότητας. Έννοιες μαθημένες και αδιαπέραστες που πληγώνουν τον αέρα και τους τοίχους του. Οι παροιμίες άκμασαν ανάμεσα στους σκλάβους στις πλημμύρες των πλήθους τους. Άμβωνας μιας αυτοκρατορίας με ένα ακόντιο στη δογματική ασπίδα των νόμων της. 
 

Κήρυξη ύμνων. Φλεγόμενο χώμα που ποτίζεται με τα λιωμένα χιόνια της τραχιάς κάστας του. Ανατολικά της φλόγας, μωβ ίριδα που γίνεται μπλε η ομίχλη που περιμένει το πέρασμα των προσκυνημάτων. Θεός της γιγαντιαίας σπηλιάς, λασπωμένος με άπειρο αίμα. Σάρκα θανάτου που μελανιάζει το βαθύ πυκνό της ιστορίας, φυλακισμένη πάντα ανάμεσα στους συνοριακούς πυλώνες των ερημιών της. 
 
 

Ειδωλολατρικός τάφος των πατριαρχών, σχολή ραββίνων, αντίφωνο αγαπημένων ψαλμών. Πολύχρονη Ανατολή, πολυπόθητο ιερό της Μακεδονίας. Δούλος του ζοφερού μαθητή του οποίου η πολεμική μεγαλειότητα, χωρίς να μετριάσει την απαίτησή του, απέδειξε την αδυναμία σου πίσω από τα βαβυλωνιακά τείχη. Το σπασμωδικό σμήνος, το να ξεκολλήσω από το σώμα σου με πληγώνει. Ανατολή, προάγγελος των ονείρων μου που υποσχέθηκα. Βάπτισε με στους ποταμούς σου του κοφτερού φεγγαριού, κάνε τον νομαδισμό μου μεγαλύτερο, γίνε η διεστραμμένη μου δόξα, η επίμονη κακία των φλεγόμενων πολιορκιών μου. 
 

                                                 ΤΕΛΟΣ

                                                             

 
                             

martes, 3 de agosto de 2010

La llamada




Autor: Tassilon




*************************************************************************************


LA LLAMADA


*************************************************************************************
Tu risa y tus reproches me siguen desvelando, íntima clausura que el dolor colma. Y tu fragancia que erraba en el viento me tentó a levantarme. De nuevo volví a esos días en los que no pertenecer al propio pasado es la más atroz ausencia. Y a mi mirada tan humana se le quedó una ferocidad lastimera. De mi sueño otra vez fuiste la originaria forma y la luz primera.
*

Y cegado mi entendimiento con engaño, huyó temerosa mi llamada. Como un mendigo me quedé junto a mi choza. Lejos, se movían los caminos, las colinas de carne polvorienta, el temblor húmedo de las arboledas, y la respiración llorosa de mi rencor. Punto preciso y fugitivo, sustancial lírica que, muriendo en su grito rojo, se cincelaba ahora en la inmensidad con ímpetu dominador.
*

Iba mi pensamiento hacia un laberinto trenzado de negro buscando a su diosa blanca. Aureolas grises devoraban su cancela, color deletéreo que concede al sentimiento su instante cenital. Y permanecí inmóvil con la tristeza de no haberme apoderado de tu fugacidad. Y frente a mí, con el mar realzando, de noche, tu alejamiento, sólo apareció una espalda vestida de luto; y un espejo; y un reflejo, ojos de recelo, de susto y frialdad.
*

Tú te perdiste en la afanosa música del mundo, huyendo de mi campo primitivo y tierno. Como una libélula traspasada por un rayo de estigmas, tu efigie quedó trastornada y rota. Y de la mañana a la tarde mi espacio, que aún guarda la avidez de nuestros secretos, se retuerce malogrado. Paisaje que una vez poseyera cristalizaciones mágicas. Mi llamada sigue surcando su mar de olvido y volcándose sobre acantilados, en tierras sin pisadas. Y pasa la brisa dentro de los azules, dejando una umbría lívida, un retablo de cortinas desgarradas, y gaviotas que mueren en la playa, como barcas suicidas que allí quedaron encantadas.
*

Yo únicamente sé que no hallo latidos que renueven mi piel. Que sobre mí se precipitan emblemáticas epidemias que del entramado pasional hicieran osario pulverizado. Y me quedo cavilando, ensimismado ante algún socavón donde me veo enterrado vivo. Mi cuerpo es una geología de vértebras doloridas. Y grito tu nombre en los camposantos viejos, porque los sepulcros semejan fragmentos de una estampa. Y mi llamada pasa, sigue vibrando, aunque no quede nada, porque ninguna losa es tuya. Y mi cadáver forastero cruje, sangra un ciprés, tu voz atrae el alba, y yo tiemblo como halcón en su trampa.
*

Mi grito, que se precipita de roca en roca, es como una espada entre las láminas de los montes. Una anécdota caballeresca que busca a su dama. Un llanto marinero que, tras el temporal, se quedó desnudo en la playa. Incurrí en la inocencia de la simulación. Y seguí llamándote en la avidez del sueño. Creí poseer un esperanzado bergantín que prolongara emociones sobre el secreto de mi mar embrujado. Mas, bajó un vuelo de lluvias, un alboroto de huracán, un brinco de oleaje al que tu efigie sirvió de alimento. Y vi desaparecer de nuevo tu fisonomía originaria, siempre de color de luna, con su ondulación de lino mojado.
*

Tú acudes al igual que una fuente a mi sed, como si todavía emanaras sólo para mi boca. Y yo sigo sintiéndome como viajero dentro de la hermosura de tu agua imperecedera. Agua viva, libre y fría que dejó mis sensaciones sin saciar, y yerma mi tierra. Y mi llamada, que se tiende cansada, de cara al pozo amargo donde penetra mi viejo dolor humano, busca el recuerdo exacto que provocó tu huida. Llaga de tu verdad. Hice de tu manantial agua cerrada. Y la aprisioné entre juncos verdes, donde tan sólo yo me gozara en contemplarla. Siempre es una locura mansa, ésa que satisfacer no puede tampoco otras ansiedades, la que nos pierde. No un ademán ni una palabra, sino una inocencia de infancia, que contradice conceptos amados y derrama la jarra de nuestra conciencia antes de probarla.