Autor: Tassilon-Stavros
Η φιλία είναι κορυφαία έννοια της αριστοτελικής ηθικής.Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η φιλία είναι μια από τις προϋποθέσεις για την ευδαιμονία του ανθρώπου και η απόδειξη της κοινωνικής του φύσης.
**
La amistad es un concepto superior de la ética aristotélica.Según Aristóteles, la amistad es una de las condiciones previas para la felicidad humana y la prueba de su naturaleza social.
*********************************************************************************************************************************************************
ΦΙΛΙΑ
(AMISTAD)
*********************************************************************************************************************************************************
Si avidez me estremece en su dulce cosecha, la delicia de la disculpa otorgo.
Del odio ignoro su gañido. Rocío limpio de sonrisas que en mi boca revuela.
Tengo palabra de poeta. Voz de sustancia noble. Silencio que nunca se rebela.
Si pongo valla a mi propio ser, es porque guardo en digno misterio mi indulgencia.
De la renunciación nace mi abrazo infinito. Débil reproche que nunca sermonea.
Tengo una aurora guardada. Un ruego en la tormenta. Un perdón a la insolencia.
Si en las melancolías de otros destinos muero, de mi soledad se guarda memoria.
No vago esperando el favor no concedido. Jamás nutro la habladuría sobresaltada.
Tengo un universo infinito. El Mundo. Y de la diestra que me tendiste hice historia.
Tengo una isla abierta, que irrumpe en cálidas olas. Y allí subsisto, donde nada pido.
Desde el amanecer hasta la noche, abro mi puerta. Tras ella vive mi fuego encendido.
Si yo no existiera en esta tierra solitaria, tan sólo noche y muerte anhelarían un latido.
Έχω καθαρά μάτια. Και σε αυτή την απόρριψη του επίπονου πειρασμού μοντελοποιώ τον εαυτό μου.
Αν η απληστία με ταρακουνήσει στη γλυκιά σοδειά της, δίνω την απόλαυση της συγγνώμης.
Αγνοώ τις φωνές του από μίσος. Καθαρή δροσιά από χαμόγελα που ανακατεύονται στο στόμα μου.
Έχω λόγο ποιητή. Φωνή ευγενούς ουσίας. Σιωπή που δεν επαναστατεί ποτέ.
Έχω μια λατρεία που σε καμία περίπτωση δεν με φτωχαίνει. Είμαι ένας χείμαρρος που φυσάει ασταμάτητα. Αν έβαλα φράχτη γύρω από το είναι μου, είναι γιατί κρατάω την τέρψη μου σε ένα άξιο μυστήριο. Από την απάρνηση γεννιέται η άπειρη αγκαλιά μου. Αδύναμη μομφή που ποτέ δεν κηρύττει. Έχω σώσει ένα σέλας. Μια προσευχή στην καταιγίδα. Συγγνώμη για την αυθάδεια.
Έχω ένα φως που δεν τρέμει ποτέ άχρηστα στο κενό. Μια ανανεωμένη αποστολή. Αν πεθάνω στις μελαγχολιές άλλων πεπρωμένων, η μοναξιά μου διατηρείται στη μνήμη. Δεν περιφέρομαι περιμένοντας τη χάρη που δεν μου δόθηκε. Ποτέ δεν ενθαρρύνω τα ξαφνιασμένα κουτσομπολιά. Έχω ένα άπειρο σύμπαν. Ο κόσμος. Και με το δεξί που μου άπλωσες έγραψα ιστορία.
Δεν έδωσα ποτέ το όνομά μου. Είμαι η ίδια ζωή. Και δεν ήμουν ποτέ σκλάβος μιας άγνωστης θάλασσας. Έχω ένα ανοιχτό νησί, που ξεσπά σε ζεστά κύματα. Και εκεί επιβιώνω, όπου δεν ζητάω τίποτα. Από το ξημέρωμα μέχρι το βράδυ, ανοίγω την πόρτα μου. Πίσω της ζει η αναμμένη μου φωτιά. Αν δεν υπήρχα σε αυτή τη μοναχική γη, μόνο η νύχτα και ο θάνατος θα λαχταρούσαν έναν καρδιακό παλμό.
