Palimpsesto Alejandrino
LA LEYENDA DE LA NINFA ÍO
Belleza revelada de ofrendas, pasión predestinada. De Zeus, lúbrica aventura.
*
Anhelos de estío en las profusas enramadas, loto abierto, rendido y perfecto.
Intrincada floresta, cautividad de ninfa, fragancia que erraba en el viento.
*
Vaga ribera del trueno, orilla secreta del sueño. Siempre alerta del cielo.
Clamor del río: “¿Quién rompió esta cadena de padre?” ¡Zeus en su desvelo!
*
Ruta oscura hacia Ío. Bajo un azaroso manto de niebla, roto quedó su vestido.
Violentada por un dios vagabundo, trono colérico del mito, hora carnal del sentido.
*
Flor confusa en la sombra. “¡Ay loto que fuiste mío!”, gime el oro de Inaco.
Caudal del vaso de Hera. Arroyo que llora por la que nació de su mandato.
*
Corre loco el viento, tempestad y lágrima de bosque. Argólida que todo lo ignora.
De hoja en hoja, y sobre la cresta azul de las olas, el furor de Hera se desboca.
*
Llanto de hierba. Dédalo verde del sátiro. Mofa de Zeus a su ondina seducida.
Cueva brumosa del Olimpo. Reproches de Hera. Temblor del Dios al ser oída.
*
Sol en su cenit. Rojo loto del oprobio. Ío, bajo la sombra, en res metamorfoseada.
Canto de cuco en la copa. Ninfa sin sueño. Hera ordena. Y Argos blande su espada.
*
Ondina perdida, lejos del nido nostálgico del río. Inaco ruge. Ío en su atadura clama.
Orquídea que llenó su casa. Tu deuda es grande, Señor del Trueno. No le niegues tu llama.
*
Égloga del crepúsculo. Vanidad del culto. Oída la plegaria, Zeus su don postrero ofrece.
Se muestra Hermes, dios bucólico, espada terrible. Y al mercenario Argos hiere de muerte.
*
Hera humillada. Ío y Hermes, sombras tras la luz. Egipto es ahora su mundo conocido.
¡Ninfa, sé mujer! Junto al pórtico del Nilo, Zeus lo quiso. Del coito impuro, Épafo ha nacido.
FIN
Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ ΝΥΜΦΑΣ ΙΩ
****************************************************************************
Αργολίδα, λευκό μόντελινγκ μέσα από ποιμενικά μονοπάτια.
Πέτρα που τσακίζει την ελιά, πατητήρι ανάμεσα στα χαρμόσυνα περιβόλια του.
*
Φύση όσφρησης και αφής, φρέσκια δροσιά, αγάπη για το λιβάδι
Ροή ζωής, εύφορο έδαφος δασών, το επιλεγμένο καταφύγιο του Δία.
*
Ήρας περίβολος, αδάμαστος βράχος χιλίων αρωμάτων, ύψωση προφητείας
Η νοσηρή απόλαυση του Δία είναι παράλογη. Φιλιά φωτιά που έφερε το δάσος.
*
Κρυφός πόνος νύμφης, ανάπαυση αγνότητας ανάμεσα στο σφραγισμένο ελατήριο της.
Η Ιώ, κόρη του Ίναχου, εύθραυστο ποτάμι, που τη γέννησε με το βρεγμένο κορμί της.
*
Περήφανη αγνότητα, παρθένα μορφής και αρμονίας, μυστήριο νέας ομαλότητας.
Φανερωμένη ομορφιά των προσφορών, προκαθορισμένο πάθος. Από τον Δία, λιπαντική περιπέτεια.
*
Λαχτάρα για καλοκαίρι στα άφθονα μπουέρια, ανοιχτός λωτός, παραδομένος και τέλειος.
Περίπλοκο δάσος, αιχμαλωσία νύμφης, άρωμα που περιπλανιόταν στον άνεμο.
*
Θολή ακτή βροντής, μυστική ακτή ύπνου. Πάντα σε εγρήγορση στον ουρανό.
Κραυγή του ποταμού: «Ποιος έσπασε αυτή την αλυσίδα του πατέρα;» Ο Δίας στην αϋπνία του!
*
Σκοτεινή διαδρομή προς την Ιώ. Κάτω από μια τυχαία κουβέρτα ομίχλης, το φόρεμά της ήταν σκισμένο.
Παραβιάστηκε από έναν περιπλανώμενο θεό, οργισμένος θρόνος του μύθου, σαρκική ώρα νοήματος.
*
Μπερδεμένο λουλούδι στη σκιά. «Ω λωτό, ήσουν δικός μου!» γκρινιάζει ο χρυσός του Inaco.
Ρυθμός ροής αγγείου Ήρας. Ο Arroyo που κλαίει για αυτόν που γεννήθηκε από την εντολή του.
*
Ο άνεμος τρέχει τρελός, καταιγίδα και δάκρυ του δάσους. Αργολίδα που αγνοεί τα πάντα.
Από φύλλο σε φύλλο, και πάνω από τη γαλάζια κορυφή των κυμάτων, η μανία της Ήρας ξεσηκώνει.
*
Κραυγή χόρτου. Πράσινος Σάτυρος Δαίδαλος. Ο Δίας κοροϊδεύει τη σαγηνευμένη undine του.
Το ομιχλώδες σπήλαιο του Ολύμπου. Οι μομφές της Ήρας. Τρέμουλο του Θεού όταν ακούγεται.
*
Ήλιος στο ζενίθ του. Κόκκινος λωτός της ντροπής. Η Ιώ, κάτω από τη σκιά, σε μια μεταμορφωμένη ρεζ.
Το τραγούδι για τον κούκο στο φλιτζάνι. Άυπνη νύμφη. διατάζει η Ήρα. Και ο Άργος κραδαίνει το σπαθί του.
*
Χαμένο αδιέξοδο, μακριά από τη νοσταλγική φωλιά του ποταμού. βρυχάται ο Ινάκο. Η Ιώ στο δεσμό του φωνάζει.
Ορχιδέα που γέμισε το σπίτι σου. Το χρέος σου είναι μεγάλο, ΘΕΟΣ του κεραυνού. Μην αρνείσαι τη φλόγα σου.
*
Ποίημα του λυκόφωτος. Ματαιοδοξία της λατρείας. Μόλις ακουστεί η προσευχή, ο Δίας προσφέρει το τελευταίο του δώρο.
Εμφανίζεται ο Ερμής, βουκολικός θεός, τρομερό σπαθί. Και πληγώνει θανάσιμα τον μισθοφόρο Άργο.
*
Η Ήρα ταπεινώθηκε. Η Ιώ και ο Ερμής, σκιές πίσω από το φως. Η Αίγυπτος είναι πλέον ο γνωστός του κόσμος.
Νύμφη, γίνε γυναίκα! Δίπλα στη στοά του Νείλου το ήθελε ο Δίας. Από ακάθαρτη συνουσία γεννήθηκε ο Έπαφος.
ΤΕΛΟΣ
**************************************************************************************************************************************
