Grecia

 

 

 

 

Autor: Tassilon-Stavros




*************************************************************************************


GRECIA


*************************************************************************************

 

 

 

Yo vivo un rito helénico sin cura, que renueva, de los pomos de alabastro, su fragancia
Y Clío, la de los dulces dones, me fecunda el llanto. La gangrena de mi intemperancia.
*

Y de mis Musas, son sublime espero. Ansia de luz que ungen Cipris y Persuasión
Alma alocada soy entre estatuas. Cautivo en Templo azul. Fámulo de una misión.
*

Yo tengo una visión de Grecia labrada en bronce, luz de promesas, diosa de tentaciones
Y tras Afrodita, palpito desnudo, ¡oh Voluptas!, opaco, meticuloso, entre emociones.
*

Y cual alción de grandes alas, destellos busco del sol y de la espléndida luna
Muero si, ocultando las Pléyades, promedia cerrada la noche. Horas que roban mi cuna.
*

Yo extirpo del lagrimal nostálgico, el carácter de mi enfermedad. Féretro de mi cerebro
Pero vivo en mi bosque helénico de silencio. En la ola del sueño. En la rama del enebro.
*

Y no quiero lograr honor entre los hombres. ¡Cometería una falta ante mis divinidades!
Mi amor helénico no reposa en ninguna estación. Sirvo a Atenea. Amo mis debilidades.
*

Yo me pierdo, púber, hijo feliz, en el dominio de Zeus, bajo el torreón de su riqueza
Y en la memoria de su primavera, que alborota la golondrina. Áurea ruta de firmeza.
*

Y tengo por Patria el óbolo tirano de cuanto aprendí y medité. Del Elíseo, signo y rito
Voy en pos de la belleza. Grecia es un destino. Soy plagiario de su seno, su voz, su grito.
*

Yo hago mi nido bajo el cielo combativo de Atlante. Pero esclavo soy de liras y poemas
Y arrollo a Mnemósine, la Memoria, breve luz. Dorio cortejo de mis cantos y emblemas.
*

Y te busco en el curso del tiempo. Soy tu afán. El viento. Tu llave de cien años de vida
Soy tu ruego. Y busco tu mar, sin cambios en las velas. ¡Grecia, en dosel pítico tejida!

 

 

 

 

 

 

Ζω μια Ελληνική ιεροτελεστία χωρίς θεραπεία, που ανανεώνει, από τα αλαβάστρινα πόμολα, το άρωμά της Και η Clío, αυτή των γλυκών δώρων, γονιμοποιεί τα δάκρυά μου. Η γάγγραινα της ασυγκράτησής μου.

 

Και από τις Μούσες μου, είναι υψηλές ελπίζω. Λαχτάρα για φως που χρίζουν ο Κύπρις και η Πειθώ Είμαι μια τρελή ψυχή ανάμεσα στα αγάλματα. Αιχμάλωτος στον Μπλε Ναό. Famulus μιας αποστολής. 

 

 

Έχω ένα όραμα της Ελλάδας σκαλισμένο στο μπρούτζο, φως υποσχέσεων, θεά των πειρασμών Και μετά την Αφροδίτη, παλμών γυμνός, ω Βολούπτας!, αδιαφανής, σχολαστικός, ανάμεσα στα συναισθήματα. 

 

Και σαν ένα κομμάτι από υπέροχα φτερά, αναζητώ ματιές του ήλιου και του υπέροχου φεγγαριού. Πεθαίνω αν, κρύβοντας τις Πλειάδες, η νύχτα κλείνει κατά μέσο όρο. Ώρες που μου κλέβουν την κούνια. 

 

Αφαιρώ από το νοσταλγικό δακρυϊκό πόρο τον χαρακτήρα της αρρώστιας μου. φέρετρο του εγκεφάλου μου Αλλά ζω στο ελληνικό μου δάσος της σιωπής. Στο κύμα του ύπνου. Στο κλαδί αρκεύθου.

 

Και δεν θέλω να επιτύχω τιμή μεταξύ των ανδρών. Θα διέπραττα ένα σφάλμα ενώπιον των θεοτήτων μου! Η ελληνική μου αγάπη δεν ησυχάζει σε καμία εποχή. Υπηρετώ την Αθηνά. Λατρεύω τις αδυναμίες μου.  

 

Χάνομαι, εφηβικός, ευτυχισμένος γιος, στην κυριαρχία του Δία, κάτω από τον πύργο του πλούτου του Και στη μνήμη της άνοιξής της, που ξεσηκώνει το χελιδόνι. Χρυσή διαδρομή σταθερότητας. 

 

Και έχω για Πατρίδα το τυραννικό άκαρι όλων όσων έμαθα και διαλογίστηκα. Από τα Ηλύσια, σημάδι και ιεροτελεστία Πηγαίνω για την ομορφιά. Η Ελλάδα είναι προορισμός. Είμαι λογοκλοπή του στήθους της, της φωνής της, της κραυγής της.

 

Φτιάχνω τη φωλιά μου κάτω από τον μάχιμο ουρανό του Άτλαντη. Είμαι όμως σκλάβος των λύρων και των ποιημάτων Και κατακλύζω Μνημοσύνη, Μνήμη, σύντομο φως. Dorio ερωτοτροπία των τραγουδιών και των εμβλημάτων μου. 

 

Και σε αναζητώ στο πέρασμα του χρόνου. Είμαι η επιθυμία σου. Ο άνεμος. Το κλειδί σας για εκατό χρόνια ζωής Είμαι η προσευχή σου. Και ψάχνω τη θάλασσα σου, χωρίς αλλαγές στα πανιά. Ελλάδα, σε υφαντό Πύθιο κουβούκλιο!