Helena

 

 

 

 

 

Autor: Tassilon-Stavros





*************************************************************************************


HELENA


*************************************************************************************

 

 

 

 

 

Era menuda y graciosa, una borla de azalea
Luminosa y rubia como los trigos maduros.
Y cuando bajaban los palomos de la azotea
Su risa se glorificaba entre alas y arrullos.

*

Se veían sus ojos más dulces y mociles
Como si poseyera una vida que nunca perece.
En sus párpados devotos un abanico de añiles
Jugo en sus mejillas, besos que Paris ennoblece.

*

Contornos de fuego, cuerpo de túnica ondulante
Helena, una vez efigie vedada, hoy pupila de Troya.
Lino y sueño, de Paris enseña gentil, imagen anhelante
Casandra vigila los signos y barruntos de presagio llora.

*

Tiempo de Hélade, codicia de oráculos y portentos
Torrente de odio, y entre rojas crines, nubes de tempestad.
Hediondo de lujuria, Menelao clama llagado de tormentos
Águilas griegas hacia Troya, bronces execrados de crueldad.

*

"¡Pueblo mío fuiste!", resuena descarnado de Helena el gemido
Troya llameante, inmolación pavorosa, surcos de sangres en un río.
Ira y muerte sobre Paris, bañada en lágrimas lanza ella su alarido:
"Tribulación de amor perdido, mírame alma mía, ¡tu suplicio es mío!"

 

 

 

                                  FIN

*********************************************************************

 Ήταν μικρό και χαριτωμένο, φούντα αζαλέας  

Φωτεινό και ξανθό σαν ώριμο σιτάρι.  

Κι όταν τα περιστέρια κατέβηκαν από τη στέγη  

Το γέλιο του δοξάστηκε ανάμεσα σε φτερά και κουκούλες.

 

*  

 

Τα μάτια του έδειχναν πιο γλυκά και πιο κινητά.  

Σαν να είχε μια ζωή που δεν χάνεται ποτέ.  

Στα αφοσιωμένα βλέφαρά του ένας λάτρης του indigo 

Ζουμί στα μάγουλά της, φιλιά που εξευγενίζει ο Πάρης. 

 

*

Καιρός της Ελλάδος, απληστία για χρησμούς και προμήνυμα  

Χείμαρρος μίσους, και ανάμεσα σε κόκκινες χαίτες, σύννεφα καταιγίδας.  

Βρωμώντας από πόθο, ο Μενέλαος φωνάζει ότι τον μαστίζουν τα βασανιστήρια  

Ελληνικοί αετοί προς την Τροία, χάλκινοι με σκληρότητα.

 

 *

 

Περιγράμματα από φωτιά, φουσκωτό σώμα ρόμπας  

Η Ελένη, κάποτε απαγορευμένο ομοίωμα, σήμερα μαθήτρια της Τροίας.  

Το λινό και το όνειρο, από το Παρίσι διδάσκει απαλή, λαχτάρα εικόνα  

Η Κασσάνδρα παρακολουθεί σημάδια και υποψίες για οιωνό, κλαίει. 

 

*

 

 

«Λαέ μου ήσουν!», αντηχεί το έντονο μουγκρητό της Έλενα  

Φλεγόμενη Τροία, τρομακτική πυρπόληση, ίχνη αίματος σε ένα ποτάμι. 

  Οργή και θάνατος στο Παρίσι, λουσμένη στα δάκρυα ουρλιάζει:

 «Θλίψη χαμένης αγάπης, κοίταξέ με, ψυχή μου, το μαρτύριο σου είναι δικό μου!»

 

*

 

                                  ΤΕΛΟΣ

*******************************************************************************************************m